Высока Дастойны Уладыка, Дастойныя Айцы,
Дарагія Сябры ў Смутку,

Пару гадзін таму мы разьвіталіся з Уладыкам Мікалаем і правялі яго на ягоным апошнім зямным шляху.

Сабраліся мы цяпер, каб аддаць чэсьць выдатнаму чалавеку, які ў чацьвер 20 червеня 2002-га году скончыў сваю працу на гэтай зямлі і адыйшоў у вечнасьць.

Уладыка Мікалай увасабляў найбольш цэнныя якасьці нашага народу. Быў ён справядлівым і працавітым, лагодным і ветлівым. І бесканечна любіў сваю (і нашу) Бацькаўшчыну.

Бог яму даў таксама вялікую веру ў Бога і ў людзей.

Жыцьцёвы шлях які ён сабе выбраў, быў цяжкім у эмігранцкіх умовах. Вялізарная праца, вялізарнае пачуцьцё адказнасьці, і адначасна матэрыяльна вельмі цяжкое жыцьцё, самота.

Паколькі мне ведама, не наракаў Уладыка Мікалай на свой лёс. Да самага канца свайго жыцьця выконваў абавязкі. Верыў у людзкую дабрыню. Дараваў нават тым, хто яго асабіста моцна пакрыўдзілі.

Бараніў аўтакефалію, бо ведаў, што вера ў Беларусі мусіць быць беларускай. Жыў надзеяй, што прыйдзе час, калі Беларуская Аўтакефальная Праваслаўная Царква вызваліць наш народ ад маскоўскіх экзархіяў, роля якіх нам усім добра ведамая ў дачыненьні да нашага народу.

Моцна перажываў Уладыка Мікалай раскол у Царкве. Колькі разоў казаў, што зь яго боку, няма перашкодаў да згоды зь Ізяславам. Нам трэба памятаць ягоныя малітвы за еднасьць — еднасьць у Царкве й еднасьць у народзе.

У гэтыя цяжкія часы для нашай дзяржавы, хацелася б каб мы памяталі Уладыку Мікалая якраз за ягоную любоў да кожнага з нас. Будзьма зьяднаныя ў змаганьні за лепшую долю нашага народу, бо разам мы ўсё асягнем. Спрэчкі, недавер, нязгода між намі йдуць толькі на карысьць нашых ворагаў.

Хай дабрыня, лагоднасьць, усьмешка нашага дарагога Уладыкі Мікалая, а таксама ягоная любоў да Бацькаўшчыны, заўсёды жывуць у нашых сэрцах.

Вечная яму памяць!
Вечны супакой!

Івонка Сурвілла,
Старшыня Рады БНР

Дадзенае 25-га чэрвеня 2002 году ў залі царквы БАПЦ у Хайлянд Парку, Н.Дж., ЗША.

Дарагія мае суродзічы,

Ад імя Рады Беларускай Народнай Рэспублікі дазвольце павіншаваць Вас з гэтымі сьвятамі і з надыходзячым Новым годам.

Калядныя сьвяты – гэта сьвяты спакою, рададасьці, сямейнага шчасьця.

Калі я была малой дзяўчынкай у маіх дзядоў у Засульлі на Стаўпеччыне, у час вячэры дзед клаў на стол пад белы абрус жменьку сена, каб прыпомніць аб сьвятасьці гэтага вечара, а ў кутку, пад іконай, ставіў снапок жыта, сымбаль дабрабыту і надзеі на лепшае жыцьцё ў новым годзе. Памятаю, якія чароўныя былі гэтыя моманты.

Гэтага каляднага натрою, гэтай радасьці на душы я жадаю сёньня Вам і Вашым блізкім кругом сьвяточнага стала.

Жадаю Вам надзеі на лепшае жыцьцё, на жыцьцё без страху, без штодзённага зьдзёку з усяго, што Вам дарагое – з магілаў Вашых дзядоў, загінулых ад чужацкага тэрору ў Курапатах, з ахвяраў Чарнобылю і з тых, хто іх бароніць, з Вашай роднай мовы, якую наш народ шанаваў і якой карыстаўся стагодзьдзямі, зь беларускага друкаванага слова на беларускай зямлі, з нашых сымбаляў – нашых прыгожых бел-чырвона-белых сьцяга й гербу Пагоні, пад знакам якіх мы стагодзьдзямі жылі ў годнасьці і дабрабыце ў нашай незалежнай Бацькаўшчыне.

Жадаю ўсім Вам узьяднацца пад знакам бел-чырвона-белага сьцяга і нашай слаўнай Пагоні і сёньня, і выгнаць з нашага Краю самазванца, які ніколі вам ня верне страчанай волі, бо не дзеля дабра нашага народу ён працуе, не пра Вас ён дбае, мае дарагія суродзічы, калі стараецца за ўсякую цану ўтрымаць сваю ўладу над Вамі.

Жадаю Вам адначасна і тае мужнасьці, тае вытрываласьці, тае веры ў лепшую будучыню, якія вам памогуць адрадзіць свой вольны край, сваю незалежную дэмакратычную дзяржаву, дзе Вы зможаце жыць без страху, бяз зьдзеку, як вольныя людзі ў гаоднасьці і дабрабыце.

Дык памажы Вам Божа!

Жыве Беларусь!

Івонка Сурвілла,
Старшыня Рады БНР

Дарагія мае суродзічы, браты і сёстры беларусы!

Напярэдадні прэзыдэнцкіх выбараў у Беларусі, ад якіх будзе залежаць Ваша далейшае жыцьцё, калі ня ўся будучыня краіны, хочацца падзяліцца з Вамі думкамі.

Рада Беларускай Народнай Рэспублікі, якой я маю вялікі гонар быць у гэтым мамэнце старшынёй, змагаецца ад 1918-га году за незалежную і дэмакратычную Беларусь. Шмат суродзічаў загінула ў гэтым змаганьні. Людзі аддавалі сваё жыцьцё за свабоду Беларусі зь верай, што “загляне сонца і ў наша ваконца”, з надзеяй, што ў беларускай незалежнай дзяржаве народ будзе гаспадаром свайго лёсу, а не рабом у імпэрыі, якая ўжо два стагодзьдзі вынішчае ўсе беларускае.

Ведаю, што на працягу цэлых дзесяцігодзьдзяў мінулага веку Вам гаварылі, што Вы як нацыя не жыцьцяздольныя, што Вы не дасьцё сабе рады бяз гэтак званай “братняй” дапамогі і Вам на працягу трох пакаленьняў угаворвалі, што нідзе так добра не жывецца як у “шырокой стране родной”, але не давалі Вам пабачыць, як жыве рэшта сьвету… Людзей прывучылі маўчаць, калі арыштоўвалі іхных суседзяў, калі вывозілі ў Сібір, калі вынішчалі родную культурную спадчыну і родную мову. Шмат хто так зжыўся з падобным зьдзекам над людзьмі і нацыяй, што дасюль верыць у той мітычны Саюз, які цяперашні дыктатар Лукашэнка абяцае адрадзіць.

У намаганьні прадоўжыць сваю ўладу, ён хапаецца за выпрабаваныя мэтады забароны свабоднай інфармацыі, штрафуе, канфіскуе, арыштоўвае, фізычна зьнішчае апанэнтаў, абмяжоўвае дэкрэтамі правы чалавека і свабоду слова. У Канадзе, дзе я жыву, нельга сабе ўявіць, каб кандыдаты на высокае дзяржаўнае становішча ня мелі такога ж доступу да радыё, тэлебачаньня, як і той, хто пры ўладзе. У Беларусі ж гвалт з боку дзяржаўнае ўлады над свабодай інфармацыі дайшоў на неверагодных памераў.

Таму я зьвяртаюся да Вас, маіх братоў і сясьцёр, у гэтую гістарычную часіну. Не магу пагадзіцца з тым, каб над Вамі зьдзекаваліся, адбіралі Вашу людзкую і нацыянальную годнасьць. Каб выганялі пакрысе Вашых найбольш здольных сыноў і дачок, так як вывозілі іх калісь на Сібір. Каб Вас недакормлівалі, бо так лягчэй над Вамі зьдзекавацца: не застанецца сілаў бараніцца. Усе тыраны так аслаблялі людзей у няволі. Бо людзі, якія нармальна жывуць, пачынаюць задумоўвацца над сваім лёсам, пачынаюць дамагацца волі.

Надыходзіць час выбару альтэрнатывы дасюлешняму рэжыму ўціску, нішчэньня матэрыяльных і духоўных рэсурсаў Беларусі ды адлучэньня ад цывілізаванага сьвету. Кожны голас важны ў сёлетніх прэзыдэнцкіх выбарах. Не змарнуйце яго. Ідзеце на выбары. Перамога дэмакратычных сілаў прыйдзе тым хутчэй, чым больш актыўным будзе кожны з Вас. Толькі ад Вас, выбарцаў, залежыць будучыня беларускай дзяржавы, будучыня Вашых дзяцей і ўнукаў. Да выбару Вас забавязвае памяць пра ўсіх тых, што аддалі жыцьцё за свабоду Бацькаўшчыны.

Жыве Беларусь!

Івонка Сурвілла,
Старшыня Рады БНР
Атава, Канада, 3 верасьня 2001 г.

Дарагія мае браты і сёстры — беларусы!

Зьвяртаецца да Вас Старшыня Рады Беларускай Народнай Рэспублікі— той Рады, якой беларускі народ у 1917 годзе даручыў свой лёс і якая абвесьціла 25 сакавіка 1918 году незалежнасьць нашай Бацькаўшчыны. На долю Рады БНР выпала цяжкая адказнасьць бараніць гэтую незалежнасьць ды змагацца за яе ўсімі даступнымі сродкамі.

Рада БНР выбрала мяне на становішча старшыні ў 1997 годзе. Упершыню выбрала жанчыну, сіла якое — дазволю сабе сказаць словамі нашага вялікага Янкі Купалы — у «любові да свае Радзімы, да свайго народу».

Напярэдадні нашага Дня Волі, дня, які нашыя суродзічы ўва ўсім сьвеце сьвяткуюць як найвялікшае нашае нацыянальнае сьвята — нашае сьвята годнасьці, бо ж у гэты дзень народ наш абвесьціў сьвету, пасьля доўгай няволі, што ён таксама хоча жыць вольным і незалежным ды быць гаспадаром у сваёй хаце — хачу падзяліцца з Вамі маім болем і маёй трывогай за Вашу будучыню і за будучыню Вашых дзетак і ўнукаў. Бо край наш знаходзіцца зноў у вялікай небясьпецы. Зноў хочуць адабраць яго ў Вас, зьняволіць Вас.

Сталін сваім часам нішчыў наш народ голадам, арыштамі і ссылкамі ў Сібір. Цяпер ягоныя пасьлядоўнікі Пуцін і Лукашэнка, пры дапамозе хлусьні і паліцыйнай сілы, намагаюцца паставіць Вас і зноў на службу «стратэгічным інтарэсам» расейскай імпэрыі. Ва ўмовах зманапалізаваных сродкаў масавае інфармацыі, лукашэнкаўскі рэжым зацягвае Вас у так званую інтэграцыю з Расеяй. Але адзіным вынікам гэтае прадажнае палітыкі будзе Вашае зьбядненьне, ды ў канцы зьнішчэньне Вас як нацыі, як народу.

Дарагія мае браты і сёстры — беларусы, дарагая моладзь, любыя дзеткі (з тысячамі якіх я мела нагоду спаткацца тут, у Канадзе)! Першы раз зьвяртаюся да Вас з адкрытым лістом, бо хачу, каб Вы мяне пачулі.

Рада Беларускай Народнай Рэспублікі робіць усё, што можа, каб памагчы Беларусі перажыць цяперашні крызыс ды выйсьці зь яго незалежнай, свабоднай і заможнай краінай. Але бяз Вашага ўдзелу мы ня выратуем Бацькаўшчыны. Трэба, каб і Вы паказалі сьвету, што Вы ведаеце вартасьць волі, што ня хочаце быць прыладай маскоўскага імпэрыялізму й праліваць за яго сваю кроў.

Пры развале савецкай камуністычнай імпэрыі Бог даў нашаму народу вялікі падарунак — Волю. Такія цуды ў гісторыі не паўтараюцца. Дык не дапусьцім жа, каб гэты падарунак пайшоў намарна. Беражэце гэты скарб Ваш. Пакажэце сьвету, што беларускі народ яшчэ жыве. У Дзень Волі 25 сакавіка выходзьце сотнямі тысячаў на вуліцы. Ідзеце са сьцягамі, сьвечкамі і абразамі. З малітвай да Бога, каб ён паслаў «праменьні Свае хвалы» на наш край і народ!

Жадаю Вам сілы, мужнасьці, вытрываласьці.

Жыве Беларусь!

Івонка Сурвілла,
Старшыня Рады БНР

2001 г.

Дарагія Суродзічы!

Вітаю ўсіх Вас з найвялікшым нацыянальным дасягненьнем беларускага народу ў ХХ ст. – Актам 25 Сакавіка, якім нашы продкі абвесьцілі ў 1918 г. вольнай і незалежнай нашу Бацькаўшчыну – Беларусь.

Continue reading Зварот Старшыні Рады Беларускай Народнай Рэспублікі Івонкі Сурвіллы да суайчыньнікаў з нагоды Дня Волі – 2001 →